Ingrid Winant
We schrijven Ingrid Winant, maar voor iedereen blijft ze gewoon 𝐈𝐧𝐧𝐞, ons 𝐈𝐧𝐧𝐞.
Op Allerzielen is 𝐈𝐧𝐧𝐞 thuis overleden, bij haar broer Jos. Is er een meer symboliserend dag denkbaar om voor altijd in onze gedachten te blijven? Allerzielen zal voortaan onlosmakelijk met haar verbonden zijn.
𝐈𝐧𝐧𝐞 werd geboren op 6 mei 1963, ruim 62 jaar geleden. Ze kwam ter wereld met het syndroom van Down, en in die tijd werd de levensverwachting van mensen met deze beperking laag ingeschat. Veertig jaar oud worden gold als uitzonderlijk, met een grote kans op hartproblemen of dementie. Intussen weten we gelukkig beter, en heeft de werkelijkheid de wetenschap ingehaald.
𝐈𝐧𝐧𝐞, klein van gestalte maar groot in aanwezigheid. Tussen haar negen broers en zussen leerde ze voor zichzelf op te komen. Al sprak ze de taal niet zoals wij, toch wist ze zich op alle mogelijke manieren verstaanbaar te maken. Ze kon behoorlijk dominant zijn en stuurde familie, vrienden, medebewoners en begeleiders van Oostrem vlotjes de richting uit die zij voor ogen had. Kreeg ze haar zin niet meteen, dan uitte zich dat vaak in lichamelijke klachten – meestal was het haar buik die protesteerde. Ze had een natuurlijke flair, was enorm sociaal en wist iedereen te charmeren. Wie haar ontmoette, vergat haar niet meer. Ze was echt geliefd.
𝐈𝐧𝐧𝐞 behoort tot de anciens van Oostrem. Ze maakte nog de periode mee in het oude dagcentrum in de Schapenstraat in Leuven, en hielp in 1986 mee het nieuwe dagcentrum in de Bijlokstraat in Herent openen. Ze bleef thuis wonen tot haar papa in 2012 overleed. Daarna stond Jos steeds voor haar klaar.
Om de zorg binnen de familie te delen, verhuisde ze in 2013 naar Oostrem. Ze verbleef eerst even in de noodwoningen in de Rijweg en de Karrestraat in Herent, en vond daarna haar vaste plek in Be-Home Wespelaar. Daar woonde ze jarenlang, tot ze de laatste jaren in de leefgroep Bijlok verbleef.
Sinds maart was 𝐈𝐧𝐧𝐞 thuis bij haar broer Jos. Een betere plek had ze niet kunnen wensen. Omringd door haar familie is ze overleden – maar niet zonder dat bewoners en personeel van Oostrem haar nog een laatste groet bezoek brachten.
𝐈𝐧𝐧𝐞, klein van gestalte, maar groots in onze herinnering.
Mario
