Ik beken. De laatste jaren evolueerde ik van een brave burger naar een kleine crimineel. Meer nog, ik bezondig mij regelmatig aan recidief gedrag. Sinds de invoering van de circulatieplannen en trajectcontroles stapel ik de ene boete na de andere op. Het gaat dan wel om zeer kleine snelheidsovertredingen, maar dat roep ik niet in als verzachtende omstandigheid. Verdiend is verdiend, alhoewel … Ik kan leven met de arm der wet die mij staande houdt, mij berispend aankijkt, vraagt ‘wat we aan het doen zijn’ en dan mij, na mijn zeer plausibel betoog, op de bon smijt.
Moelijker heb ik het met de anonieme camera’s, die echt overal opgesteld staan, en die mij een GAS-boete opleveren. Boetes uitgeven moet het werk blijven van justitie en … geef mij aub nog wat recht op privacy! Ik vind het erg onaangenaam dat ik overal in het oog gehouden word. Veiligheid boven alles, maar controle mag niet overnemen.
Eén voordeel wel. Vroeger keek mijn echtgenote afkeurend naar mij als er een zeldzame boete moest betaald worden: ‘Had je dat niet kunnen vermijden?’.
Tegenwoordig richt haar boosheid zich op vadertje Staat. Uiteindelijk zijn het gros van deze boetes enkel en alleen bedoeld als extra belasting en gemakkelijk verdiende in-komsten voor steden en gemeenten. In die zin worden zij vaak omschreven als nep- of pestbelastingen.
Vandaar het volgende creatieve idee: Zou een deel van deze inkomsten niet rechtstreeks kunnen door-gestort worden naar goede doelen zoals Oostrem? Dat zou de pijn bij vele burgers verzachten om weer maar eens 58 euro, of een veelvoud ervan, op te hoesten.
Oostrem is alleszins bereid om een flitspaal te adopteren. Als er nog andere gegadigden zijn, wij waren wel eerst!
Mario Vanhaeren
