Op vrijdag 20 december namen wij officieel afscheid van Herman, directeur zorg. Dit gebeurde op een informele manier in De Schoppe, Benedictushoeve, op onze eigen typische manier. Met veel warmte, pakkende woorden, en muziek in de aanwezigheid van collega's, familie, vrienden en bewoners. Tijdens het afscheid werd Herman uitvoerig geprezen voor zijn jarenlange professionele bijdrage aan Oostrem. Tegen alle verwachtingen in nam Herman zelf het woord en gaf hij een emotionele speech: een echt kippenvelmoment.
In zijn toespraak beschreef Herman wat hem dreef om 40 jaar in de zorg te werken: wat het vuur brandend hield en waar zijn intrinsieke motivatie lag. Hoewel hij daar lang niet bij had stilgestaan, sprak hij er op een onverwacht moment over, geïnspireerd door een boompje in zijn voortuin — een Steppenkers. Dit boompje, met een bolvormige kruin, had door ouderdom en een grotere boom die licht en water wegnam, steeds meer dode takken. Na verloop van tijd was er geen bolvorm meer te bespeuren; de boom kreeg een halvemaanvorm. Toen iemand voorstelde om het boompje te verwijderen, reageerde Herman emotioneel en verbaasd: “Die boom blijft staan. Die is goed zo; ik vind hem mooi en speciaal.” Hij realiseerde zich dat de waardering voor deze boom precies is wat hij zijn hele professionele leven had nagestreefd. Herman verwees daarbij naar het gedicht van Lucebert: “Alles van waarde is weerloos, wordt van aanraakbaarheid rijken aan alles gelijk.” Hij benadrukte het belang van het vermogen om je te laten raken door anderen en je ontvankelijk op te stellen.
Volgens Herman vereist een houding van kwetsbaarheid en het omarmen van onvolmaaktheid meer moed dan het nastreven van perfectie Hij haalde ook Leonard Cohens Anthem aan:“There’s a crack, a crack in everything. That’s where the light gets in.” Dit lied gaat over het omarmen van onvolkomenheden in plaats van deze te bestrijden. Herman benadrukte dat zulke ‘barsten’ minstens even karaktervormend zijn als al je kwaliteiten. Pas wanneer je je eigen onvolmaaktheden en die van anderen accepteert, kun je echt verbinding maken.
Tot slot verwees Herman naar Wabi-Sabi, een Japanse esthetische filosofie die de schoonheid van imperfectie, vergankelijkheid en onvolledigheid waardeert. Deze filosofie viert de natuurlijke cyclus van groei, verval en dood, en vindt schoonheid in eenvoud, bescheidenheid en pretentieloosheid. Wabi-Sabi moedigt mindfulness, eenvoud en een focus op het hier en nu aan. Het benadrukt het belang van het omarmen van de gebreken in jezelf en in de wereld om ons heen, en het vinden van schoonheid in het vergankelijke en onvolledige.
De aanwezigen waren muisstil bij deze prachtige woorden en inspirerende zienswijze. Als dank voor het jarenlange vertrouwen schonk Herman een bijzondere tekening die speciaal voor hem was ontworpen door Bram De Baere.
We zullen je missen, Herman!
Op 20 mei 1996 maakte Herman zijn opwachting in Oostrem. Hij had daarvoor al een hele carrière achter de rug, onder meer als kinesitherapeut in Ganspoel. Herman, een vlotte dertiger, gepokt en gemazeld in de zorg, op verschillende fronten actief, zeer plichtsbewust en principieel, begon als hoofdopvoeder in het dagcentrum Herent. Hij zou hier een tiental jaar aan de slag blijven.
Om de 10 jaar mocht er wel een andere uitdaging zijn pad kruisen. Zo zag hijzelf zijn loopbaanplanning, liefst bij één werkgever. En zo geschiedde.
Na het dagcentrum trok hij jarenlang de kar van De Wilg. Hij pionierde met een nieuwe doelgroep, ging van de ene tijdelijke invulling naar de andere, lag aan de basis van de allereerste buitenlandse sponsoractie naar de Mont Ventoux ten voordele van de nieuwbouw De Wilg. Tussendoor introduceerde hij een nieuwe visie rond comfortzorg en voerde hij een degelijk transferbeleid in. Daar was zijn diploma van kinesitherapeut niet vreemd aan. Hij ging ook nog aan de slag als de eerste preventieadviseur van Oostrem.
Wie was er beter geplaatst om directeur zorg te worden? Hij werd een vast gezicht op de vergaderingen van de Zorgaanbieders Arrondissement Leuven en startte vanuit het zorgcircuit dubbele diagnose mee een BANABA op om hulpverleners wegwijs te maken in de zorg van personen, die naast een verstandelijke beperking, kampen met psychische of psychiatrische kwetsbaarheden. Hij gaf ook heel veel aandacht aan vroegtijdige zorgplanning om te vermijden dat het levenseinde enkel en alleen nodeloos lijden meebrengt.
Naast de opvolging van de meeste werkingen organiseerde hij jarenlang het busvervoer, het vakantieaanbod, sprong hij meer dan geregeld overal bij. Kortom, collega’s met de vaardigheden van Herman zijn dun gezaaid. Herman ademt één en al engagement uit en dat zal hij zeker blijven doen. Passief genieten, zit er voor hem waarschijnlijk niet in. De aard van het beestje, nietwaar?
Het zijn grote schoenen om te vullen, maar we hebben een uitstekende kandidaat gevonden. Dat stelt ook Herman gerust. We verwelkomen Katrien Goossens, voordien directeur van de Vlaamse projecten bij SOS Kinderdorpen. Katrien, maatschappelijk assistent en master in het sociaal werken sociaal beleid, maakte uitgebreid kennis met Oostrem en heeft er duidelijk zin in. Zij zal Herman niet doen vergeten, maar werkt verder op de weg die hij jarenlang uitstippelde en voorbereidde.
Afscheid nemen van Herman hoeft niet. Hij blijft immers verbonden aan Oostrem, als vader van Elien die haar thuis vond in het Molenhuis. Katrien sluiten wij in onze rangen. De toekomst ziet er hoopvol uit.
