Op 15 juni 1987, bijna veertig jaar geleden, werd Linda één van de eerste bewoners van Oostrem. Het Home Bijlok opende zijn deuren op 1 april van datzelfde jaar, en de bewoners sijpelden, de ene na de andere, Oostrem binnen.
Linda, geboren in 1953, verbleef van haar zesde tot haar dertiende levensjaar in het ‘Centrum voor Hersenverlamden’ in Landegem. Nadien bezocht ze verschillende scholen, maar bracht ze de avonden en weekends thuisdoor bij haar ouders.
Toen ze 22 werd, verhuisde ze naar Zonnehoeve in Eke. Met het vooruitzicht van een nieuwbouw in Oostrem — inclusief een nursinghome voor vijftien bewoners— grepen haar ouders en haar zus de kans om Linda weer dichter bij huis te laten wonen.
Als jonge maatschappelijk werker nam ik destijds contact op met Zonnehoeve, en samen zorgden we voor een vlotte overgang. Ik vond onlangs een oud verslag van Zonnehoeve terug, waarin stond: “Linda is iemand die zich langzaam aanpast, die vertrouwen schenkt aan mensen die zij kan waarderen. Zij is sociaal en reageert meelevend in de omgang.”
Het is treffend hoe juist deze woorden Linda omschrijven. Dit wás Linda —helemaal. Dat heb ik zelf jarenlang mogen ervaren. Haar vriendschap — je zou zelfs kunnen zeggen: haar liefde — was oprecht en onvoorwaardelijk.
Bij haar aankomst in Oostrem herhaalde Linda vaak dat ze ‘flink’ moest zijn. Alsof het haar was ingeprent. Ik probeerde haar ervan te overtuigen dat het oké was om soms niet flink te zijn. Flink zijn mág, maar het hoeft niet altijd. Iedereen mag momenten kennen waarop het leven zwaar weegt.
Maar het was haar niet aangeleerd, het zat in haar natuur. Linda was gewoon flink — in alle fasen van haar leven. Ze belandde regelmatig in het ziekenhuis, onderging meerdere operaties, en zelfs het eenvoudige plezier van eten maakte plaats voor een voedingssonde. Toch aanvaardde ze alles met opmerkelijke kalmte. Ze bleef genieten van kleine dingen — zoals het kijken naar Njam TV.
De laatste jaren kroop ze een aantal keer door het oog van de naald. Ze maakte zich terecht zorgen dat de dood om het hoekje loerde, maar ze spartelde er zich telkens weer door.
Behalve deze laatste keer. Op vrijdag 1 augustus nam Linda, omringd door de mensen die haar lief waren, op rustige wijze afscheid van het bewuste leven. Ze werd in slaap gebracht, en overleed kort daarna sereen.
Het verdriet in Oostrem is tastbaar. Gelukkig kunnen we dit verdriet met zeer veel mensen delen, met de familie, de vrienden van Opkomende Zon. Linda was zó geliefd.
Mario
